Zijn eerder deze week aangekondigde vertrek bij het BNP Paribas Global High Income Equity Fund komt daarmee hard aan.
Toch was er ook wel wat aan te merken op de fondsen waarvoor hij eindverantwoordelijk was. Zo hadden wij als fondsanalisten bijvoorbeeld al geruime tijd kritiek op de magere bezetting van het Europese team, wat in onze optiek zorgde voor een (te) hoge werkdruk bij de betrokkenen. Daarnaast waren de prestaties van de fondsen simpelweg niet goed genoeg. De afgelopen jaren bleef het fonds (met een valutahedge) achter bij de eigen benchmark, en ook versus veel concurrenten bleven de fondsen achter. De wereld kan dan hard en meedogenloos zijn. De fondsen van Weijand kampten – als gevolg van het in 2014 ingevoerde provisieverbod – ook nog eens met veel uitstroom, wat zijn eigen positie binnen de organisatie niet versterkte.
In een wereld die steeds grijzer lijkt te worden en meer en meer op kwantitatieve modellen lijkt te draaien, is het vertrek van een kleurrijk persoon als Wouter Weijand een groot gemis. Ik hoop van harte dat we hem in een andere hoedanigheid weer terug mogen verwelkomen in de financiële sector.
Deze column verscheen eerder in De Telegraaf