Beleggers vluchtten de afgelopen jaren massaal naar dividendaandelen als gevolg van het ontstaan van de 'search for yield'. Het relatief hoge dividendrendement op aandelen was een belangrijke drijfveer achter deze beweging. De hoge dividenden konden in de meeste gevallen rustig worden binnengeharkt en dat ondersteunde in belangrijke mate het totale rendement bestaande uit koerswinst en dividendrendement. Echter, het gemiddelde beleggingsfonds in de Morningstar-categorie 'Aandelen wereldwijd – dividend' legt het wel af tegen bredere marktindices, zoals blijkt uit de onderstaande tabel (klik op tabel voor vergroting).
Wanneer de resultaten van het categoriegemiddelde worden vergeleken met een waarde-index (MSCI World Value), een groei-index (MSCI World Growth) en een gemengde index (MSCI World), dan blijkt dat dividendfondsen over 3 en 5 jaar het helemaal niet zo goed deden. Met name over de afgelopen drie jaar, waarin de belangstelling voor dividendbeleggen sterk is toegenomen, blijken dividendfondsen gemiddeld genomen de MSCI-indices niet verslagen te hebben.
Het zwaartepunt zit hem vooral in de prestaties van dit jaar en 2012, waarin dividendaandelen moeite hebben om de stijgende markt bij te houden. Dat is op zich niet vreemd en inherent aan het beleggen in een strategie waarbij het belegbare universum gedomineerd wordt door defensievere sectoren. Het jaar 2011 is juist weer een jaar waarin veel aandelenstrategieën het moeilijk hadden, maar waarin de dividendstrategieën juist wel waarde konden toevoegen.
Hoe zit het dan met de vijf dividendfondsen die in deze dividendserie de revue zijn gepasseerd? Dat geeft een gemengd beeld. Voor BNP Paribas Global High Income Equity Fund is het lastig vergelijken omdat de niet-gehedgde variant nog geen drie jaar bestaat en de naar euro gehedgde variant die sinds 2003 bestaat niet één-op-één vergeleken mag worden met de overige fondsen die de valutablootstelling niet hedgen.
Van de overgebleven vier fondsen presteren Kempen Global High Dividend Fund en M&G Global Dividend op vijfjaars basis beter dan de MSCI World Index. Op driejaars basis laat alleen het dividendfonds van M&G de MSCI World Index achter zich. Dit onderstreept ook weer het verschil in benadering tussen M&G en de overige fondsen in deze vergelijking, waarbij M&G zich veel meer kan richten op groei-aandelen en daardoor ook in opgaande markten beter kan bijblijven (klik op tabel voor vergroting).
Geen rendement zonder risico
Afgaand op de bovengenoemde rendementen kan geconcludeerd worden, dat beleggers hun geld beter in de MSCI World Index hadden kunnen beleggen in plaats van in dividendfondsen. Maar rendement is slechts één zijde van de medaille. Wanneer we naar het risico kijken, dan verandert het plaatje enigszins. Zoals blijkt uit de onderstaande tabellen die het risico van de Morningstar-categorie 'Aandelen wereldwijd – dividend' op drie- en vijfjaars basis vergelijken met bredere marktindices (klik op tabel voor vergroting).
Op vijfjaars basis (onderste tabel) heeft de dividendcategorie het laagste risico, gemeten naar standaarddeviatie (11,12 procent). Ook het maximale verlies dat de dividendcategorie heeft laten optekenen in die periode ('max drawdown') is kleiner dan voor de bredere marktindices (-17,37 procent).
De Sortino-ratio voegt de elementen risico en rendement samen in één getal, waarbij wat betreft het risico de nadruk wordt gelegd op neerwaarts risico. Hoe hoger het getal, des te meer rendement er per eenheid risico is behaald. Hier zien we dat de dividendcategorie gemiddeld genomen een betere risico/rendement verhouding heeft gerealiseerd dan de MSCI World Index (1.15 versus 1.09). Alleen ten opzichte van de MSCI World Growth Index bleef de categorie achter.
Op drie jaars basis zien we duidelijk dat de dividendcategorie het moeilijker had. De rendementen zijn duidelijk lager, maar dat zijn de standaarddeviatie en het maximale verlies ook. Desondanks kan het lagere risico het lagere rendement niet compenseren wanneer we kijken naar de Sortino-ratio’s die voor de dividendcategorie het laagste zijn.
Wanneer we weer inzoomen op de dividendfondsen die in deze serie zijn besproken, dan zien we dat de meesten wel waarde hebben weten toe te voegen ten opzichte van de MSCI World Index wanneer we het rendement voor risico corrigeren, zoals uit de onderstaande tabellen blijkt (klik op tabel voor vergroting).
Op vijfjaars basis (onderste tabel) zijn de resultaten vrij sterk. De standaarddeviaties voor Kempen en DWS liggen beneden die van de MSCI World Index, maar de portefeuilles van ING en M&G laten wel een hoger risico zien dan de MSCI World Index. Kijkend naar het maximale verlies, dan valt de tweedeling tussen de vier fondsen op. DWS en in mindere mate Kempen hebben het kapitaal in neergaande markten beter weten te beschermen dan het agressievere M&G en ING. De Sortino-ratio van Kempen, M&G en DWS liggen op vijf jaar duidelijk boven die van de MSCI World Index. Dit betekent dus, ofschoon de rendementen niet in alle gevallen hoger zijn dan die van de MSCI World Index, deze fondsen gecorrigeerd voor risico wel meer rendement hebben geleverd.
Op drie jaar zien we hetzelfde beeld. M&G en ING hebben een hoger risicoprofiel kijkende naar de standaarddeviatie en het maximale verlies over deze periode, terwijl Kempen en DWS wat behoudender zijn geweest. De Sortino-ratio laat zien dat M&G en Kempen een risico/rendementsprofiel hebben dat in lijn loopt met de MSCI World, maar dat DWS en ING op deze tijdshorizon achter blijven.
Niet dood
Dividendbeleggen levert niet per definitie het hoogste rendement op. Maar rendement gaat hand in hand met risico. Wat dat betreft hebben dividendfondsen hun waarde laten zien in moeilijke tijden zoals 2008 en 2011. Dividendaandelen hebben het traditioneel lastiger in opgaande markten, maar ook hier kan flexibiliteit in het beleid (wat betreft aandelenselectie, sectorpositionering of landenallocatie) rendement opleveren voor de dividendportefeuille.
Ondertussen wordt onder beleggers de discussie gevoerd of dividendbeleggen niet over zijn hoogtepunt heen is. Dat is niet per definitie het geval, mits dividendfondsen zich aanpassen aan de veranderende markten.
Bekijk
Lees
Dit is het laatste deel in een serie over de populariteit van dividendbeleggen. Het eerste artikel in deze serie gaat uitvoerig in op de spectaculaire groei die enkele dividendfondsen hebben doorgemaakt. Een analyse van de kapitaalstromen die beleggers naar dividendfondsen dirigeren levert interessante inzichten op.
Een forse instroom lijkt een mooie opsteker voor het fondshuis, maar de belangrijkste vraag is of de zittende beleggers wel bij deze groei zijn gebaat? Een grote inflow kan voor problemen zorgen, zoals een groeiende kaspositie of in het ergste geval een aanpassing van de beleggingsstrategie. DWS Top Dividende verwelkomde in de afgelopen drie en een half jaar bijna EUR 7 miljard aan nieuw kapitaal, waarmee het totale beheerde vermogen uitkwam op bijna EUR 14 miljard. Het tweede deel van de serie analyseert of dat heef geleid tot veranderingen in de beleggingsaanpak.
Vervolgens zijn vijf verschillende dividendfondsen met elkaar vergeleken: BNP Paribas Global High Income Equity Fund, DWS Top Dividende, ING Hoogdividend Aandelenfonds, Kempen Global High Dividend Fund en M&G Global Dividend. Uit deze analyse is naar voren gekomen dat de fondsen allemaal een eigen dividendstrategie hebben en volgens een eigen filosofie de portefeuille beheren. De verschillen in aanpak resulteren ook in duidelijk andere portefeuilles. Kortom: het ene dividendfonds is het andere niet. Zie ook het totaaloverzicht.
