Van tijd tot tijd selecteert Morningstar opinies, onderzoek en analyses van externe partijen onder de kop 'Morningstar's selectie'. Deze artikelen helpen beleggers betere beleggingsbeslissingen te maken. In deze column vraagt Valentijn van Nieuwenhuijzen, Head of Strategy bij ING Investment Management, zich af of bij de oplossing van het Amerikaanse schuldenplafond ratio of emotie de overhand krijgt.
Morningstar is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor de inhoud van dit artikel.
Heeft u interesse om uw visie ook te presenteren in deze rubriek? Klik hier voor meer informatie.
Machtige mannen spelen vaak met een hoge inzet en gebruiken ondoorzichtige tactieken. Dat geldt voor koningen in spectaculaire televisieseries, maar ook voor de politieke “koningen” van onze generatie. Hoe meer macht en hoe meer ervaring de politieke spelers hebben, des te waarschijnlijker dat ze aan het langste eind trekken. Toch wordt zelfs een koning die al sinds mensenheugenis op de troon zit, vroeg of laat onttroond. De vraag is niet óf dit gebeurt, maar hoe en wanneer.
In Italië lijkt het bijvoorbeeld met de dag duidelijker te worden hoe het afloopt met de carrière van een gewezen koning van de politiek. Maar dat wil niet zeggen dat de uitkomst van elk spel om de politieke tronen nu al te voorspellen is. In Washington lijkt de strijd tussen het Witte Huis en de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden zich alleen maar verder toe te spitsen, ondanks het gegeven dat de Amerikaanse overheid alweer bijna 8 dagen gedeeltelijk op slot zit.
John Boehner, de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, noemt het een ‘episch gevecht’ over de toekomstige vorm van de Amerikaanse overheid. In deze strijd blijft het moeilijk te zien hoe president Obama in de buurt zou kunnen komen van een positie die een compromis mogelijk maakt met de invloedrijke Tea Party-beweging binnen de Republikeinse partij. Veel politieke analisten en de meeste marktspelers gaan er nog steeds vanuit dat uiteindelijk de rede zal zegevieren en dat een feitelijke ‘default’ van de Amerikaanse overheid op het allerlaatste moment wordt afgewend.
Dit is een rationele verwachting, omdat zowel de geschiedenis van dit soort politieke twisten (in de Verenigde Staten én in Europa) als een analyse van de meest effectieve onderhandelingstactieken doen vermoeden dat de spanning nog verder zal oplopen voordat op het laatste nippertje een deal kan worden gesloten.
Deze wetenschap verklaart waarschijnlijk voor een groot deel de relatieve stabiliteit van de markten, die de afgelopen weken een minder sterke correctie hebben doorgemaakt dan in de aanloop naar de meeste eerdere conflicten over de Amerikaanse begroting en de vele crisistoppen in Europa. Dit kan geïnterpreteerd worden als weerbaarheid, maar ook als zorgeloosheid, en het kan dus voor de toekomst zowel kracht als zwakte inhouden.
De vraag is vooral of het deze keer anders zal zijn dan bij de vele politieke crises die we de afgelopen jaren hebben doorgemaakt. ‘Anders’ in de zin dat het zou kunnen eindigen met een Paulson-achtige(1) beslissing, waarbij de uitkomst niet wordt bepaald door rationeel denken, gezond verstand of gemeenschappelijke belangen, maar door persoonlijke voorkeuren, emoties en wederzijds wantrouwen.
Het feit dat het bankroet van Lehman niet werd verhinderd, maakt duidelijk dat de lange reeks oplossingen op-het-laatste-moment maar beperkte zekerheid biedt en dat rationeel denken niet altijd de overhand krijgt wanneer de druk hoog oploopt. Daarom moet de resulterende onzekerheid worden erkend en zorgvuldig worden afgewogen tegen de constructieve onderstroom van fundamentele trends en (monetair) beleid.
Dit laat zich in een beleggingsstrategie vertalen in het handhaven van een koers die op groei gericht is (zwaartepunt bij aandelen en commodities), maar wel met een voorzichtigere rijstijl. Dit houdt in dat we nóg zorgvuldiger volgen hoe het beleggingslandschap zich ontwikkelt, dat we onze houding iets frequenter bijstellen en dat we de genomen risico's geleidelijk verkleinen zolang de donderwolken van het Amerikaanse schuldenplafond nog boven ons hoofd hangen. We verwachten niet dat er zwaar onweer komt, maar het is zonder meer verstandig een paraplu mee te nemen voor het geval het weer omslaat.
(1) Hank Paulson is de voormalige Amerikaanse minister van financiën die in september 2008 besloot Lehman Brothers niet voor een faillissement te behoeden.
Disclaimer - Deze rubriek bevat artikelen geschreven door externe partijen. Meningen en visies in deze artikelen zijn die van de externe partij en niet van Morningstar. Morningstar is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor de inhoud. De informatie in dit artikel is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen.
